Bir yazıya başlamak her zaman zor gelmiştir, oysa konuşmak; her seferinde bir yolunu bulup ona başlayabiliyorum. O halde yazmadaki bu zorluğu aşmak da konuşarak yazmak olmalı. Öyküye (bir öykü olacağından pek emin değilim) başlamadan önce bir noktanın da altını çizmem gerek pek de konuşkan değilim aslında… Tam bu ne yaman çelişki dedirtecek bir “hal” ama hayat da tam da böyle bir “haller manzumesi” değil mi?

“16 Ocak 1966” doğum günümü hep sevmişimdir, sanki bir başka günde doğsam bu kadar içime sinmeyecek gibi gelir. Karlı ve çok soğuk bir günmüş, Eskişehir’de, babam ben doğduğumda sokağa çıkıp kızım oldu diye bağırdığını anlatmıştı. Eskişehir’de doğdum ama biz Tavşanlı Kütahya’da oturuyorduk. Bir maden kasabasında. Aslında böyle söyleyince gerçeği ne kadar yansıtıyor bilemiyorum. Zira Garp Linyitleri İşletmesi bir küçük Amerika idi 70’li yıllarda… Ankara’ya taşınana kadar musluktan sıcak su akmasının son derece normal bir şey olduğunu düşünüyordum, öyle değilmiş… Büyüme ortamım sokakta oynamama da müzik dersi almama da yabancı dil öğrenmeme de izin verdi çok şanslıyım, şanslı çocuklardık…

Orta okulu bitirinceye kadar Tavşanlı’daydık. Sonra ver elini Ankara… Kuzgun Sokak, bilenlerin Aşağı Ayrancı’sı, Kuğulu Park’ı, akşam üstlerinin Kızılay’ı. Ankara’yı sevdim ben hala da seviyorum. Hep iyi hissetmişimdir Ankara’da. Çankaya Lisesi ve son sınıfa geçtiğimde o yaz büyük aşk, olmaz diyeceğim şey oldu. Serdar o günden beri hayatımda, tutarlıyımdır ben… Sonra Mülkiye iyi ki Mülkiye, çok şey kattı bana 12 Eylül sonrasının 82’nin Mülkiyesi bile…

Ve 86 okul biter düşersin Aşkının peşine (bu çok kolay olmaz baya savaş verirsin) İzmir… Şaşkınlık, yalnızlık, toyluk ve tutunmaya çalışmak ve misafir… hayatıma giren en güzel şey Rana… 21 yaşında onu kollarına almak ve iyi ki…

Sonrası evlilik, dengeler, çocuk ve kariyer bir de büyümek varsa işin içinde gerçekten zor. Ama vazgeçmek yoktu ve başarmak gerekiyordu, bir karar verilmişti sorumluluğu vardı ve başarılacaktı. Çalışıldı gerçekten çok çalışıldı, hatalar yapıldı bir daha bir daha yapıldı ama biraz önce söylediğim gibi hayat bu hallerin bir toplamı değil mi?

Annelik, eşlik derken kariyerde cesur adımlar atıldı ve hiç pişman da olunmadı doğrusu. Bir şekilde her ne olursa hayrıma olacağına inancım hiç sarsılmadı. Kader de bu konuda beni hiç haksız çıkarmadı, müteşekkirim. Derken bir baktım 50 devrilmiş şimdi yeni şeyler yapmak ve çok daha cesur olmak zamanı. Jülide’yi daha iyi tanıyarak onunla dost olarak, birlikte öğrenerek, tadını çıkararak ve büyüyerek…

ÖDÜLLER